تأثیر محلول پاشی متانول و اتانول بر فیزیولوژی و برخی پارامترهای کیفی میوه توت فرنگی

با توجه به آسیبهای جدی که در دهه های گذشته به واسطه ی استفاده بی رویه از نهاده های شیمیایی و تنظیم کننده های رشد گیاهی برای بالا بردن تولید محصولات کشاورزی، به محیط زیست و سلامت انسانها وارد شده است، لذا امروزه لزوم بهره وری از فن آوریهای نو و جایگزین برای تولید غذای سالم و با کیفیت و حفظ محیط زیست، مورد توجه جامعه جهانی قرار گرفته است. در این راستا بهره گیری از ترکیبات الکلی نظیر متانول و اتانول، یکی از راه کارهای مناسب در بالا بردن میزان عملکرد و کیفیت محصول، در نظام های کشاورزی پایدار می باشد. پژوهش حاضر طی سال های 1392-1391 در گلخانه مهندس شاهمرادی واقع دراصفهان کلاته از توابع شهر گرگان با هدف بررسی اثر تیمارهای الکلی بر خصوصیات فیزیکی و شیمیایی میوه و بوته توت فرنگی رقم گاویتا در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل در 14 تیمار و چهار تکرار به اجرا درآمد. تیمار ها شامل شاهد (آب معمولی)، اتانول و متانول و ترکیب آن ها، هر یک در دو سطح 15 و 30 درصد بود و به دو روش اسپری و آبیاری استفاده گردید. اولین محلول پاشی بر روی بوته های یکساله پس از بر طرف شدن نیاز سرمایی انجام شد. دومین و سومین مرحله نیز با فاصله یک هفته از یکدیگرصورت گرفت. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که کاربرد تیمارهای الکلی تاثیر معنی داری بر تمامی صفات مورد مطالعه داشته است. بطوری که بیشترین مقادیر تعداد میوه و عملکرد مربوط به تیمار ترکیب 15 درصد اتانول و متانول بوده و این محلول ها میزان آنتوسیانین، ساکارز، قند کل، سطح برگ و عملکرد را به ترتیب 63، 48، 13، 91 و300 درصد نسبت به شاهد افزایش دادند. لذا با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش، مناسب ترین محلول، ترکیب اتانول و متانول، موثرترین غلظت، سطح 15 درصد و کارآمدترین روش، اسپری بود.